Prince: Jeugdheld & beyond
“Hello Syracuse and the world. My name is Prince. And I’ve come to play with you”13 jaar was ik. Midden in de nacht op de bank, om met mijn oudste zus via RockPalast een live uitgezonden concert te zien van Prince & the Revolution. Vanaf het moment dat Prince uit de vloer van het podium rees met het nu zo toepasselijke intro van Let’s go Crazy. Tot het vervagen van de laatste tonen van Purple Rain. Mindblowing. Ik was verkocht.
Iets meer dan een jaar later kwam hij naar Nederland. Mijn hometown. Ahoy was het podium van mijn allereerste concert ooit. “Open your heart, open your mind… I think I wanna dance”. Volgens mij was het onze beroemde stadsgenote Anita Meyer die zei: Alles bewoog op het podium. En zo bewoog het ook mij.
Iedere tour erna zou ik er weer zijn. Toen nog in de rij liggen voor kaartjes. En dan weer op de dag zelf om vooraan te kunnen staan. Eenmaal binnen de spanning als de tonen van Andreas Vollenweider vervaagden. En ok, naveltruitjes en hakken gingen me net te ver. Maar Peach & Black? Polkadot overhemd? Gewoon gedragen hoor. Een tourposter op mijn ijskast in de kelder waar ik tijdelijk woonde.
En je pikte ook gewoon alles. Verzeikregend in de Kuip en meneer kapt er gewoon mee na krap een uur? Naam veranderen in een symbool? Nederlanders in Dortmund uit volle borst mee laten zingen Love is God, God is love? Onverwachte creatieve keuzes? Ja, muziek overstijgt wat de mind niet kan rijmen.
Nu, deze tragische dag in April 2016 schieten er vragen door me heen. Waarom ontvallen onze jeugdiconen ons zo vroeg? En, waarom doet dit zoveel met me? Met het memoriam concert van Michael Jackson bleven mijn ogen al niet droog, en ik ben nog een veel grotere Prince fan. Ja in mijn tienerjaren was dat nog muzikale ‘rivaliteit’.
Artiesten die je niet persoonlijk kent. Het zijn geen naasten, maar je zit wel met een brok in je keel? Waarom moet je in vredesnaam op je wang bijten om je traanbuizen stijf gesloten te houden in een volle trein?
Is het het feit dat Prince z’n muziek mijn toevluchtsoord was in mijn tienerjaren en daarna? Je fantasiewereld werd aangewakkerd door zijn tonen,ritme en woorden? Of doordat onsterfelijk geachte jeugdiconen die ons ontvallen ons confronteren met onze eigen mortaliteit?
“Remember how you told me love, was touching souls. Surely you touched mine”. Prince covert op zijn eigen briljante wijze één van zijn eigen inspirators in A Case of U. Prince z’n muziek raakt mijn hart. Daarom heeft het me zo veel gebracht. En mede daarom raakt dit verlies me.
Fysiek is hij hier niet meer, maar hij heeft z’n gave ultiem gebruikt om een ‘legacy’ na te laten. Op zijn eigen wijze. Niets aantrekkend van conventies. Hoe willen wij herinnerd worden? Wat wordt onze nalatenschap? Mooie vragen om over na te denken als je lekker mee rent in het levensrad. We weren’t born just to pay our bills and die!
Laat een legacy na, een positieve bijdrage, geplant in de harten van velen. Excelleer waar je passie ligt, niet in wat de maatschappij van je verwacht. Wees eigenwijs en laat je creativiteit stromen. Prince zaaide met z’n muzikale genialiteit. Wij zijn ons eigen genie. Een inspiratie, een voorbeeld: Prince Rogers Nelson (1958 – 2016). He came to play with us. And man. Play he did!